Πρέπει να διαιωνίζεται ο μύθος του "Αγίου Φωτός";

Έχετε συνειδητοποιήσει πως είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο (εμείς και οι χριστιανοί Βεδουίνοι) που πιστεύει πως ο Θεός τού ανάβει κάθε χρόνο τις λαμπάδες;

Και φυσικά είμαστε η μοναδική χώρα που υποδέχεται στο αεροδρόμιο το "Άγιο Φως" με τιμές αρχηγού κράτους: στρώνονται κόκκινα χαλιά, υπουργοί στέκονται κλαρίνο, στρατιώτες παρουσιάζουν όπλα και φιλαρμονικές παίζουν ταρατατζούμ τζουμ τζουμ...

Η πίστη στο "Άγιο Φως" είχε κάποιο νόημα επί Οθωμανικής κυριαρχίας. 

Εκείνα τα μαύρα χρόνια οι νίκες των Οθωμανών ερμηνεύονταν από τους αφελείς (δηλαδή όλους) ως θεία εύνοια και ανωτερότητα της ισλαμικής έναντι της χριστιανικής θρησκείας.

Οπότε η Εκκλησία μας έπρεπε κάτι να κάνει για να αποδείξει τη δύναμη του δικού της Θεού και να συγκρατήσει τους πιστούς-πελάτες της που εξισλαμίζονταν κατά χιλιάδες.

Και δημιούργησε το παραμυθάκι του "Αγίου Φωτός".

Αλλά σήμερα δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαιωνίζεται αυτή η απάτη. Πλέον κανέναν φυσιολογικό άνθρωπο δεν πείθει και, επιπλέον, γελειοποιεί τους πάντες... κράτος, διοικούσα εκκλησία, αφελές ποίμνιο.

Αν κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν στο "θαύμα", έχω να προτείνω μια λύση: σβήνουμε το καντήλι που καίει διαρκώς στο εσωτερικού του "Πανάγιου Τάφου", δίνουμε στον Πατριάρχη δικές μας λαμπάδες (μη αυτοαναφλεγόμενες) και, επειδή δεν θα δεχτεί να του ψάξουμε τα εσώρουχα για αναπτηράκι, τοποθετούμε στο εσωτερικό του Τάφου τρεις κάμερες που θα βιντεοσκοπήσουν όλη τη διαδικασία του "θαύματος"!

Φυσική ή μεταφυσική;

Ο Επίκουρος δυσφημίστηκε απ’ τη σκοταδιστική συμμαχία πλατωνιστών και χριστιανών.

Δεν φτάνει που του έκαψαν όλα τα βιβλία, τον κατασυκοφάντησαν ως δήθεν ανήθικο, σαρκολάτρη, βουτηγμένο στις ηδονές και στις κραιπάλες!

Ποιον; Έναν απ’ τους πιο ασκητικούς και ολιγαρκείς ανθρώπους της ιστορίας.

Κι όλ’ αυτά επειδή δίδασκε πως σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν η "ηδονή". Με την έννοια της ψυχικής αταραξίας. Κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, με την "απάθεια" των Στωικών και των Χριστιανών. Ή τη "νιρβάνα" των Βουδιστών...

Ένας σύγχρονος σίγουρα δεν μπορεί να συμφωνεί σε όλα με έναν φιλόσοφο που έζησε πριν 2.300 χρόνια. 

Π.χ., σήμερα δεν μπορεί να σταθεί η προσπάθεια του Επίκουρου να συσχετίσει την ατομική θεωρία του Δημόκριτου με την ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλοι φυσικοί νόμοι διέπουν τη λειτουργία του ατόμου ως στοιχείωδους σωματιδίου της ύλης κι άλλοι τον ανθρώπινο βίο...

Αλλά ας μην χαθούμε στις λεπτομέρειες.

Η μεγάλη προσφορά του Επίκουρου είναι πως πρώτος αυτός είδε τον άνθρωπο και τον κόσμο που τον περιβάλλει με τόσο ξεκάθαρο μάτι.

Απέρριψε όλες τις μυθικές, θρησκευτικές και μεταφυσικές δυνάμεις που δήθεν κυβερνούν τον κόσμο.

Πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις ιδεαλιστικές παρλαπίπες που δεν είναι επαληθεύσιμες και άρα είναι ανεύθυνες και μη δεσμευτικές.

Βροντοφώναξε πως ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τον παραλογισμό και τις κούφιες γνώμες.

Και παρότρυνε τους ανθρώπους να επιδοθούν στην επιστημονική έρευνα του φυσικού κόσμου, τη μόνη που δίνει αντικειμενικές, επαληθεύσιμες και σύμφωνες με την κοινή λογική ερμηνείες για τα αίτια και τον τρόπο λειτουργίας των φαινομένων.

Οι επιστημονικές εξηγήσεις μάς απαλλάσσουν απ’ τις δεισιδαιμονίες και τον αδικαιολόγητο φόβο. Και μας δείχνουν ξεκάθαρα τους παράγοντες που προσδιορίζουν την ύπαρξή μας στον κόσμο και καθορίζουν τις πράξεις, τις επιλογές και τις ευθύνες μας...

Είναι απροϋπόθετος ο πατριωτισμός;

Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμούσαν για δυο λόγους: 

Είτε για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους και την πόλη τους (με τη στενή έννοια του όρου).

Είτε για να συμμετάσχουν, σε περίπτωση νίκης, στη διανομή της λείας.

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: όταν έγινε Κυβερνήτης της Ελλάδος ο Καποδίστριας, επέβαλε έναν δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης.

Σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της Επανάστασης, με πρωτεργάτες τους καραβοκυραίους της Ύδρας, του έστειλαν τελεσίγραφο: ή μας δίνεις μερίδιο στην εξουσία ή μας αποζημιώνεις για τις θυσίες που κάναμε στον Αγώνα.

Το βρίσκω πολύ λογικό!

Η άποψη "εσείς σκοτώνεστε κι εγώ κυβερνάω" δεν έχει καμιά ηθική βάση.

Ένα άλλο, πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα: οι Έλληνες που πολέμησαν στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940-41 αποτελούσαν τον ορισμό των "κορόιδων"!

Και εξηγούμαι:

Το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά θεωρούσε τους Έλληνες ανώριμους να ψηφίσουν και ανίκανους ν’ αποφασίσουν για τις ζωές και τις τύχες τους.

Τους θεωρούσε όμως ικανότατους να πολεμήσουν στο μέτωπο, να σκοτωθούν για την πατρίδα ή να μείνουν σακάτηδες σε όλη τους τη ζωή...

Με μόνο αντάλλαγμα κούφιους επαίνους περί ηρωισμού!

Ας το πούμε κάπως διαφορετικά: ο πατριωτισμός δεν είναι απροϋπόθετος!

Μόνο κορόιδα θα θυσιαστούν για το συμφέρον κάποιων άλλων (ντόπιων και ξένων), όσο κι αν αυτοί τους παραμυθιάζουν για "ιερά και όσια" ή τους φανατίζουν εθνικιστικά και θρησκευτικά.

Η δική μου πρόταση είναι η εξής:

Όλοι οι άντρες που είναι ικανοί να φέρουν όπλα (άρα και να θυσιαστούν για την πατρίδα) θα πρέπει, απ’ τη στιγμή που παρουσιάζονται στο στρατό και για όσο διάστημα είναι σε στρατεύσιμη ηλικία (π.χ. ως τα 45 τους), να απολαμβάνουν συγκεκριμένων προνομίων, όπως: φοροαπαλλαγές, δωρεάν περίθαλψη, προτεραιότητα σε προσλήψεις στο Δημόσιο, μερίδιο στα κέρδη των εταιρειών με έδρα τη χώρα μας κλπ

Επιπλέον θα πρέπει να διευρυνθεί η συμμετοχή του λαού στη λήψη των αποφάσεων. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει μορφές αμεσο-δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Αν δεν γίνουμε ενεργοί και ουσιαστικοί συμμέτοχοι στη λήψη των αποφάσεων και στα οικονομικά οφέλη της εθνικής μας ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, δεν υποχρεούμαστε ηθικά να υπερασπιστούμε κανέναν "πονηρό" που ψάχνει για "κορόιδα"...

Η Ελλάδα είναι πατρίδα μας όχι μόνο στις θυσίες αλλά και στα κέρδη!

Δεν μπορεί άλλοι να παίρνουν τις αποφάσεις και να λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο, και σε μας ν’ αφήνουν μόνο ένα φέρετρο με τη γαλανόλευκη και κάποιους βαρύγδουπους επικήδειους...

Ποιος ήταν πραγματικά ο Σωκράτης?

Απ’ το Δημοτικό μάς έχουν κάνει μεγάλη πλύση εγκεφάλου για το πόσο "σπουδαίος" κι "αγνός" ήταν ο Σωκράτης.

Αλλά πόσο ανταποκρίνεται κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα?

Κατ’ αρχήν, ο Σωκράτης όντως "διέφθειρε" τους νέους.

Όχι βέβαια εξοθώντας τους στην ακολασία, αν κι ο ίδιος ήταν περιβόητος παιδεραστής, αλλά κλονίζοντας την πίστη τους στο Δημοκρατικό Πολίτευμα και καλλιεργώντας τους ολιγαρχικές τάσεις.

Τους διέφθειρε ακόμη διδάσκοντάς τους ν’ ακούν διάφορες "εσωτερικές φωνές" και "δαιμόνια" αντί να γίνουν ορθολογιστές και ρεαλιστές, δηλαδή άνθρωποι χρήσιμοι στην κοινωνία.

Ο Σωκράτης ήταν ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Τριάκοντα Τυράννων, αυτών των φασιστών-δοσιλόγων που με τα σπαρτιατικά όπλα πήραν την εξουσία στην Αθήνα αμέσως μετά την ήττα της πόλης στο Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Αρχηγοί των Τυράννων ήταν δυο επίλεκτοι μαθητές του Σωκράτη, ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης.

Μαθητής του ήταν κι ένας υποψήφιος δικτάτορας, ο Πλάτωνας, που ευτυχώς δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να εφαρμόσει την ιδανική του "Πολιτεία"!

Στον κύκλο των μαθητών του ανήκε κι ένα ακόμα γνωστό "μπουμπούκι" του αρχαίου κόσμου, ο "πολύς" Ξενοφών, ένα πουλημένο τσιράκι των Σπαρτιατών. Γι’ αυτό, αν και Αθηναίος, ακολούθησε τους Σπαρτιάτες μισθοφόρους στην Ανάβαση του Κύρου.

Μαθητής του Σωκράτη ήταν κι Αλκιβιάδης, που στην πιο κρίσιμη στιγμή της Σικελικής Εκστρατείας πούλησε την πατρίδα του και προσχώρησε στη Σπάρτη!

Πράγματι, σπουδαία αγωγή πρόσφερε ο "μεγάλος φιλόσοφος" στην αθηναϊκή νεολαία...

Αλλά ο Σωκράτης ήταν και "άθεος", σύμφωνα με τα κριτήρια της εποχής του.

Γιατί δεν αναγνώριζε ούτε θυσίαζε στους Θεούς-Προστάτες της Αθήνας, την Αθηνά, τον Ποσειδώνα και τον Ερμή.

Όλως τυχαίως προτιμούσε την Ήρα και τον Απόλλωνα, δηλαδή τους προστάτες της Σπάρτης!

Επίσης περιφρονούσε την Εκκλησία του Δήμου, στην οποία δεν συμμετείχε, κι ούτε θυσίαζε στο Θεό των Δημοκρατικών Θεσμών, στον "Δία Αγοραίο" (ή "Εκκλησιόδημο"). Ο βωμός του σώζεται ακόμα στην Πνύκα, ακριβώς πίσω απ’ το βήμα των αγορητών...

Εντάξει, ο Σωκράτης δεν στήριξε ανοιχτά τους Τριάκοντα Τυράννους, που μέσα σε οχτώ μήνες σκότωσαν πάνω από 1.500 δημοκράτες Αθηναίους.

Κι όταν οι Τύραννοι του ζήτησαν να παγιδεύσει τον Λέοντα απ’ τη Σαλαμίνα για να τον συλλάβουν, δεν το έκανε αλλά κι ούτε ειδοποίησε τον άνθρωπο να κρυφτεί για να γλιτώσει...

Δυστυχώς όσα ξέρουμε για τον Σωκράτη τα οφείλουμε στους μαθητές του Πλάτωνα και Ξενοφώντα.

Που είχαν κάθε λόγο να "αγιοποιήσουν" το δάσκαλό τους.

Και στη συνέχεια οι σύγχρονοι αντι-δημοκράτες, σε συμμαχία με τους Χριστιανούς, ήρθαν να ειδωλοποιήσουν το αντιδημοκρατικό δίδυμο Σωκράτη-Πλάτωνα!

Προσωπικά δεν πιστεύω πως δόθηκε στο Σωκράτη η ευκαιρία να το σκάσει απ’ τη φυλακή και να σώσει τη ζωή του.

Αυτό είναι μύθος του Πλάτωνα.

Αν ο Σωκράτης σεβόταν τόσο πολύ τους νόμους της πατρίδας του, θα τιμούσε τον υπέρτατο νόμο της Δημοκρατίας και δεν θα ειρωνευόταν το μεγαλύτερο δικαστήριο της πόλης του, την Ηλιαία!

Ένας ακόμα μύθος των μαθητών του ήταν πως δεν έπαιρνε δίδακτρα.

Και τότε πώς βιοποριζόταν τόσα χρόνια;

Πρέπει ν’ απαλλαγούμε απ’ τις κοινωνικές συμβατικότητες;

Ο Νίτσε δεν θεωρείται κι απ’ τους "ευκολότερους" φιλοσόφους.

Αλλά θα σας πω τι κατάλαβα απ’ την αρχή του βιβλίου "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα".

Ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από τρία στάδια.

Το πρώτο είναι το "στάδιο της καμήλας".

Σ’ αυτό κουβαλάμε στην καμπούρα μας μεγάλα φορτία: κατεστημένες αξίες, κανόνες ηθικής, εθιμοτυπίες, οικογενειακές προκαταλήψεις, θρησκευτικά και ιδεολογικά δεσμά, ένα σωρό "πρέπει" κι "απαγορεύεται".

Το δεύτερο είναι το "στάδιο του λιονταριού", του άγριου θηρίου της ζούγκλας, που ξεσκίζει τις σάρκες του κατεστημένου και απαλλάσσεται απ’ όλα τα βάρη της καμήλας.

Το τρίτο είναι το "στάδιο του παιδιού".

Αφού ξαλαφρώσαμε απ’ τα βάρη, αποφορτίσαμε τη ζωή μας απ’ τις κοινωνικές συμβατικότητες, περνάμε στη φάση της δημιουργίας μέσα απ’ την αθωότητα.

Ανοίγουμε τον κύκλο ενός νέου ξεκινήματος, της επινόησης νέων δυνατοτήτων ύπαρξης και ζωής.

Αν δεν περάσουμε κι απ’ τα τρία στάδια είμαστε νοητικά ανάπηροι...

Γιατί πρέπει οι μητέρες των "θεανθρώπων" να είναι "αειπάρθενες";

Θα έλεγα πως ο Βουδισμός είναι ο "Χριστιανισμός της Ασίας", κι ο Χριστιανισμός ο "Βουδισμός της Δύσης"!

Τόσο πολλές είναι οι ομοιότητες...

Ένας βουδιστής δάσκαλος το ξεκαθαρίζει: "αν δεν σας κάλυψε ο Χριστιανισμός δεν θα σας καλύψει ούτε ο Βουδισμός"!

Αλλά ο Βουδισμός απευθύνεται σε λαούς και κοινωνίες που ’χουν μάθει να ζουν χωρίς "παντοδύναμους Θεούς".

Είναι μια θρησκεία αθεϊστική!

Η λύτρωση δεν θα προέλθει από κάποιο εξωγήινο ον.

Μόνος του θα λυτρωθεί ο καθένας.

Και το ιδανικό του δεν είναι κάποιος μελλοντικός παράδεισος, αλλά η "νιρβάνα", δηλαδή το σβήσιμο κάθε επιθυμίας που οδηγεί στην εξάλειψη του πόνου και στην εξαφάνιση της ύπαρξης...

Στα βουδιστικά μοναστήρια βρίσκεις κι άλλους χριστιανούς, ακόμα και μουσουλμάνους.

Τους δέχονται δίχως να χρειαστεί ν’ απαρνηθούν τις προηγούμενες θρησκείες τους.

Είναι κι αυτό απ’ τις "ιδιομορφίες" του Βουδισμού.

Για πρώτη φορά ακούω πως κι ο Βούδας γεννήθηκε "αμώμως", απ’ το Άγιο Πνεύμα!

Μόνο που στην Ινδία το "Άγιο Πνεύμα" δεν έχει τη μορφή λευκού περιστεριού αλλά λευκού (ιερού) ελέφαντα!

Ένας τέτοιος ελέφας κάρφωσε με το δόντι του τον μηρό της βουδομαμάς κι απ’ την πληγή βγήκε το Θείο Βρέφος.

Έτσι διατηρήθηκε ανέπαφος και ο δικός της παρθενικός υμένας "πριν, κατά και μετά τον τοκετό"!

Τι ήταν η αρχαία Αθήνα;

Η σημερινή δυτικού τύπου αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει τις ρίζες της στα πρώτα βρετανικά κοινοβούλια κι όχι στο πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας.

Ο θεσμός της άμεσης δημοκρατίας και της Εκκλησίας του Δήμου ταιριάζει περισσότερο στα οράματα των σύγχρονων αναρχικών παρά στα ιδεώδη της αστικής μας δημοκρατίας.

Στην αρχαία Αθήνα συναντάμε και στοιχεία προωθημένης σοσιαλδημοκρατίας.

Οι πλούσιοι υπερφορολογούνται για να εξυπηρετούνται κοινωνικές ανάγκες και να εξοπλιστεί-εξωραϊστεί η πόλη.

Η "δημοκρατική παράταξη" των Αθηναίων συγκροτούνταν απ' την κοινωνική συμμαχία της φτωχολογιάς, των επιχειρηματιών και των εμπόρων-ναυτικών της πόλης.

Γι' αυτό και η Αθήνα ήταν εξωστρεφής και σταδιακά ανέπτυξε ένα είδος ναυτικού ιμπεριαλισμού με φιλοπόλεμη-επεκτατική διάθεση.

Η εξωστρέφεια και ο επεκτατισμός της πόλης χρηματοδοτούνταν απ' τα εισοδήματα των γαιοκτημόνων-αριστοκρατών, που ηγούνταν του τότε "φιλειρηνικού κινήματος"!

Αυτή, λοιπόν, ήταν η αρχαία δημοκρατική Αθήνα: ένα παράδοξο και αντιφατικό μείγμα αναρχισμού-προωθημένης σοσιαλδημοκρατίας-θαλασσοκρατικού ιμπεριαλισμού-δουλοκτησίας...

Γιατί οι Χριστιανοί μισούν το σεξ?

Για να κατανοήσουμε την αρνητική θέση του ιουδαιο-χριστιανισμού για τη σεξουαλικότητα πρέπει να γυρίσουμε χιλιάδες χρόνια πίσω, στις πρωτόγονες κοινωνίες, όπου κυριαρχούσε ακόμη ο αμοιβαίος φόβος των δύο φύλων.

Οι γυναίκες για χιλιάδες χρόνια δεν αισθάνονταν καμιά απόλαυση απ' τη σεξουαλική πράξη.

Έκαναν έρωτα όταν, όπου και όπως το ήθελαν οι άντρες.

Οι ίδιες πονούσαν, ταπεινώνονταν, κι ακολουθούσε η ακόμα πιο επίπονη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού.

Επόμενο ήταν να θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για όλ' αυτά, και να τους μισούν.

Οι άντρες, απ' την άλλη, είχαν πολλούς λόγους να θεωρούν τη γυναίκα φορέα θετικής ή αρνητικής θρησκευτικής δύναμης, και να τη συσχετίζουν με τον κόσμο των θεών και των δαιμόνων.

Ο πρωτόγονος άντρας δεν μπορούσε να κατανοήσει το αποκλειστικό προνόμιο των γυναικών να τεκνοποιεί.

Και ήταν φυσικό να το αποδίδει σε μια υπερφυσική-μαγική δύναμη του γυναικείου φύλου.

Η αιμορραγία για τον πρωτόγονο άνθρωπο συνδεόταν αποκλειστικά με αθεράπευτα τραύματα, προάγγελους του θανάτου.

Η γυναίκα όμως αιμορραγούσε κάθε μήνα χωρίς να πεθαίνει!

Θαύμα! Θεά!

Ο πρωτόγονος άντρας έκανε μια ακόμη αξιοσημείωτη παρατήρηση: κάθε φορά που έκανε έρωτα αισθανόταν, έστω και παροδικά, να χάνει τις δυνάμεις του, να μην έχει διάθεση να συμμετάσχει στο κυνήγι ή στις πολεμικές επιχειρήσεις της ομάδας-αγέλης.

Ένιωθε πως η γυναίκα κάτι του κάνει και του κλέβει τις δυνάμεις, την τόσο αναγκαία για την επιβίωση ικμάδα και ενέργειά του.

Άρα η γυναίκα ήταν ένα πλάσμα μυστήριο, τρομακτικό, επικίνδυνο...

Η γυναίκα και η σεξουαλικότητα δαιμονοποιήθηκαν.

Ο φόβος του πρωτόγονου άντρα για τη γυναίκα τον έκανε μισογύνη, και συγκρότησε ανδροκρατούμενες παρακοινωνίες.

Έτσι εμφανίζεται ιστορικά το φαινόμενο της αντρικής ομοφυλοφιλίας. 

Είναι χαρακτηριστικό πως στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφονται (και τιμωρούνται) όλες οι σεξουαλικές εκτροπές. Δεν αναφέρεται όμως η γυναικεία ομοφυλοφιλία! Γιατί κατά τον 13ο π.Χ. αιώνα δεν είχε ακόμη εμφανιστεί...

Στις ανδροκρατούμενες παρακοινωνίες, εκτός της ομοφυλοφιλίας, γιγαντώνεται η επιθετικότητα, η μαχητική ικανότητα, ο σαδισμός, και πρωτοεμφανίζεται ο κανιβαλισμός.

Απόρροια κι αυτός της σεξουαλικής στέρησης και καταπίεσης.

Με το πέρασμα των αιώνων κάνουν την εμφάνισή τους και οι πρώτες οργανωμένες θρησκείες.

Μεταξύ αυτών κι ο Ιουδαϊσμός.

Που απ' το παρελθόν κληρονομεί το μισογυνισμό, τη δαιμονοποίηση της γυναίκας και της σεξουαλικότητας.

Και τον μεταδίδει στα δυο "τέκνα του", τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό.

Οι σημερινοί Χριστιανοί, κυρίως στη Δύση, αγνοώντας τις ρίζες του φαινομένου, αισθάνονται φανερή αμηχανία μπροστά στις εμμονές της θρησκείας τους με τον έρωτα και το σεξ...

Καλλιεργεί το μαζοχισμό ο Χριστιανισμός;

Ο Τερτυλλιανός είχε πει το απίστευτο: "Πιστεύω γιατί είναι παράλογο"!

Ο Δανός φιλόσοφος και θεολόγος Κίρκεγκορ όρισε την πίστη ως "άλμα στο παράλογο".

Κι ο Πασκάλ είχε πει πως "Ο πόνος είναι η φυσική κατάσταση του Χριστιανού".

Δεν ξέρω αν όλ' αυτά τιμούν τον Χριστιανισμό, αλλά αξίζει ν' ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με το θέμα "πόνος", μια και κοντεύει να μετατρέψει το Χριστιανισμό σε σκέτο μαζοχισμό...

Ο Πλάτωνας στο Φαίδωνα ορίζει τη φιλοσοφία ως "μελέτη θανάτου", με την έννοια του ελέγχου των επιθυμιών και της απάρνησης των σωματικών απολαύσεων.

Αν η ψυχή απαλλαγεί απ' το κάθε τι υλικό, δηλαδή φθαρτό, απαλλάσσεται κι απ' την τυραννία του θανάτου.

Αλλά ο Πλάτωνας δεν φθάνει μέχρι του σημείου να μιλήσει για "λυτρωτική δύναμη του πόνου", για "χαρά του πόνου", για την "δια του πόνου και πάθους ταπείνωση", για "πόνο που κατεργάζεται τη σωτηρία μας" κλπ

Ο Ντοστογιέφσκι μπορεί να είναι σπουδαίος συγγραφέας, αλλά σίγουρα το κοσμοείδωλό του δεν είναι ισορροπημένο.

Η ασκητική εσωτερικότητα που προτείνει υπερβαίνει τα όρια του φυσιολογικού ανθρώπου.

Ο Κίρκεγκορ, απ' την άλλη, ήταν ένας άνθρωπος καταθλιπτικός, βαθιά επηρεασμένος απ' τους αλλεπάλληλους θανάτους των συγγενικών του προσώπων αλλά και το ψυχιατρικά βεβαρημένο οικογενειακό του ιστορικό.

Ο Χριστιανισμός, ως μια παραλλαγή του σκοταδιστικού πλατωνισμού-πυθαγορισμού, ελκύει όλες τις ψυχολογικά στερημένες και διαταραγμένες προσωπικότητες.

Και τις οδηγεί στους σκοτεινούς λαβυρίνθους της αυτοενοχοποίησης και του μαζοχισμού.

"Θέλω να υποφέρω και να εξαγνίσω τον εαυτό μου με τον πόνο", λέει ο Ντμίτρι Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι.

Αλλά εμείς δεν ζούσε ούτε στις καταθλιπτικές Σιβηρίες και Δανίες, ούτε στις απάνθρωπες συνθήκες της αιγυπτιακής ή παλαιστινιακής ερήμου.

Έχει σχέση η Φασισμός με τον Πλατωνισμό;

Σε προηγούμενες αναρτήσεις αναφέραμε πως ο Πλατωνισμός διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια πνευματική και πολιτική ιστορία μέχρι και τον 20ό αιώνα.

Και είδαμε τόσο τη σχέση του Πλατωνισμού με την Ιερά Εξέταση όσο και με το ολοκληρωτικό Σοβιετικό σύστημα.

Ας κλείσουμε αυτή τη σύντομη ενότητα καταγράφοντας συνοπτικά τις ομοιότητες και διαφορές του Πλατωνισμού με τον Φασισμό.

Κι ας αρχίσουμε με τις ομοιότητες:

Και τα δύο συστήματα είναι εχθρικά της ελευθερίας και της ισότητας, επιλέγουν συνειδητά τη λογοκρισία και υποτάσσουν το άτομο στις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.

Ας δούμε όμως και τις διαφορές τους:

- Ο Φασισμός είναι ρατσιστικός και αντιφεμινιστικός. Ο Πλατωνισμός, αντίθετα, προτάσσει την ισότητα των δύο φύλων και απορρίπτει τις διακρίσεις με βάσει την καταγωγή. Τα δικά του κριτήρια είναι καθαρά αξιοκρατικά. Τα μη αρτιμελή τέκνα, ανεξάρτητα της καταγωγής τους, θανατώνονται. Πρόκειται για ευγονική αλλά ... αξιοκρατική.

- Ο Πλατωνισμός δίνει μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση, κάτι που δεν ισχύει στο Φασισμό.

- Ο Φασισμός είναι επεκτατικός και ιμπεριαλιστικός. Ο Πλατωνισμός, αντίθετα, αποδέχεται μόνο τον αμυντικό πόλεμο.